چشمان بچهها را ببندیم و از آنها بخواهیم از ابتدا تا انتهای یک مسیر را با چشمان بسته بروند. این کار در کلاس هم قابل اجراست اما اگر در یک فضای باز باشد، هیجان و نشاط بیشتری را به بچهها منتقل میکند. طی کردن یک مسیر با چشمان بسته حتی اگر هیچ مانعی هم در مسیر نباشد، یک مشکل محسوب میشود و کودک وقتی به انتهای مسیر رسید، یاد میگیرد حتی با مشکلی مثل چشم نداشتن هم میتوان کنار آمد.
میتوانیم برای دانشآموز چند گزینه قرار دهیم تا مسیر را بهتر طی کند؛ درواقع برایش چند راه حل قرار میدهیم؛ مثلا یکی از بچهها را به عنوان راهنما قرار دهیم تا به هر شکل میتواند راهنماییش کند و او را به مقصد برساند؛ یک نفر با خودکار روی میز بزند و با کم و زیاد شدن صدا، او را راهنمایی کند؛ این کار برای تقویت قوه شنوایی دانشآموزان مناسب است؛ یا در نیمههای راه یک بار فرصت باز کردن چشم و نگاه کردن به مسیر داشته باشد؛ یا یک طناب از ابتدا تا انتهای مسیر قرار بدهیم تا اگر خواست یک بار از آن استفاده کند و قسمتی کوتاه از مسیر را به کمک طناب طی کند و … . خوب است دانشآموز راه حل دیگری نیز با خلاقیت خود در نظر بگیرد و بهتر است ما نیز از راه حل او استقبال نماییم.