اردوی جنوب

بعد از امتحانات قرار بود ما را برای اردو به جنوب کشور ببرند. من خیلی دوست داشتم‌همراه دوستانم در اردو شرکت کنم اما بابا خيلى راضى نبود. مامان و خواهرم مهديه با پدر صحبت كردند و بالاخره بابا راضى شد. نمى دانم  اگرمن آبجى مهديه و مامان را نداشتم چه كار مى كردم!

خانم معلم خودمان، با خانم جليلى يكى از اعضاى انجمن و آقاى محسنى معاون مدرسه و آقاى رضايى مربى پرورشى هم با ما آمدند. يك راننده ی خيلى باحال داشتيم به اسم آقا رضا كه خيلى شوخ طبع بود و سر به سرمان مى گذاشت . او راه ها و ميانبرها را مثل كف دستش بلد بود. مى دانست كجاها براى زيلو انداختن و بازى كردن، مناسب است.
آقا رضا، خودش جنوبى بود و بعضى از حروف را جورى مى گفت كه  وقتى بابا مى خواهد قرآن بخواند حروف را آن جور تلفظ مى كند؛ يك جورى كه با زبان ما، فرق دارد. خيلى خوب بود كه ما داشتيم مى رفتيم جنوب و راننده مان هم جنوبى بود و همه جا را بلد بود.
خانم معلم، توى ماشين به ما گفت: آن دفترچه هايى كه گفتم همه توى كوله پشتى هایتان بگذاريد را آورديد؟!
به غير از على، همه آورده بودند. خانم معلم گفت: اين دفترچه ها، دفتر گزارش شما هستند و شما به عنوان يك گزارش نويس توى اردوى جنوب، جاهايى كه مى رويد و چيزهايى كه مى بينيد را يادداشت مى كنيد و انتهاى سفر دفترچه ها جمع مى شود. گزارش كسى يا كسانى كه بهترين گزارش ها را نوشته باشند، در نشريه مدرسه، چاپ مى كنيم.
من و امين همانجا با هم قرار گذاشتيم خوب ببينيم و خوب گزارش بنويسيم كه حتماً به چاپ برسد.

خوزستان خيلى با شهر ما فرق داشت؛ انگار همه چيزش خاك بود، برعكس بعضى جاهايش كه اسمشان اصلاً به خاك نمى خورد! مثلاً يك جايى بود به اسم “طلاييه” كه من فكر مى كردم حتماً چيزهاى طلايى زيادى آنجا مى بينم ولى باز هم خاك بود. البته آقاى رضايى مى گفت اينجا جنس خاكش، طلايى است چون اینجا آدم هاى خوب زیادی ، از كشورمان دفاع كردند؛ آدم هاى شجاع!

همانجا بود كه فهميدم آدم هاى شجاع مى توانند جنس خاك ها را عوض و طلايى كنند.

خانه مردم هم خيلی شبيه خاك بود. آنقدر مثل خانه های تهران برق نمى زد. انگار همه شان سعى مى كردند خانه شان را مثل هم بسازند.
هوايش هم خيلى جالب بود! روزها، آفتاب تا پس كله مان را نمى سوزاند ول كن نبود و شب ها انگار، آب خنك مى پاشيدند رويمان. تازه به قول امين آسمان شبش هم انگار مسابقه ی ستاره سازى داشت! پر بود از ستاره ها.
باحال ترين قسمتش آن جایى بود كه رفته بوديم كنار رود اروند و آقاى رضايى گفت: آن درخت ها و خانه هاى كوچك آنطرف رود را مى بينيد؟! آنجا عراق است! رامين گفت: آقا، يعنى خارج آنقدر نزديك بود و ما نمى دانستيم؟! آقا ، قاچاقى ما را نمى برين ؟! همه ی ما زديم زير خنده و آقاى رضايى كفت: لا اله الا الله! از دست شما بچه ها!

تازه ، هنگام برگشت از اردو رفتيم شوش . من نمى دانستم، اينجا هم يك پيامبر دفن است و ما يك پيامبر به اسم دانيال نبى داشته ايم. يادم باشد رفتم تهران، به پسر استاد رجب ِنقاش بگويم كه اسمش، اسم يك پيامبر است! گمانم خيلى خوشش بياید! اصلاً اين، یک سوغاتى باشد براى او.
با اينكه خيلى سخت است همه جا دفترچه مان را با خودمان ببريم وگزارش بنويسيم ولى چون من و امين با هم قرار گذاشته ايم، تنبلى نمى كنيم. سليمانى و ميرزايى و سلمان و رامين هر وقت برمى گردند اردوگاه ، شروع مى كنند به نوشتن كه گاهى خيلى چيزها يادشان مى رود. بقيه بچه ها هم، بعضى جاها دفترچه مى آورند و بعضى جاها يادشان مى رود.
فكر كنم اگر اين سختىِ همراه داشتنِ  دفترچه و خوب گوش كردن و خوب ديدن و نوشتن را تحمل كنيم، بتوانيم گزارشمان را توى نشريه چاپ كنيم. به نظر من و امين كه مى ارزد ، خصوصاً وقتى به لبخند خانم معلم و رضايتش فكر مى كنم، مى بينم راست راستى مى ارزد.
يك روز آقا رضا، دفترچه ی من و امين را گرفت و مشغول خواندن شد و گفت: شما عين خبرنگارها مى نويسين و من و امين خيلى ذوق كرديم. همانجا با هم قرار گذاشتيم غير از خلبانى و موشك سازى و نويسندگى، خبرنگار هم بشويم.
***
از سفر كه برگشتيم خانم معلم دفترچه هایمان  را جمع كرد.گمانم مى خواست بخواند و بهترین گزارش را انتخاب كند.

اولين روز شروع كلاسهاى تابستانی، وقتی نشريه مدرسه را روى ميزی که  توى سالن بود گذاشتند ، دويديم سمت ميز، گزارش من و امين را توى صفحه اول نشريه چاپ كرده بودند. اين را كه ديديم خیلی خوشحال شدیم وحسابی چسبيد!
گزارش طاهرى و مهدوى هم، توى ستون سمت چپ صفحه سوم، چاپ شده بود!
وقتی خانم معلم را دیدیم گفت:من از همان ابتدای سفر مى دانستم نوشته های شما دو تا حتماً چاپ مي شود چون دربازدیدها سختی را بر راحتی ترجیح دادید و هميشه حواستان جمع بود و دفترچه هایتان را همه جا با خودتان مى برديد و خوب به حرفهاى آقاى رضايى گوش مى كرديد!
خانم معلم دو تا از نشريه ها را به صورت  رایگان به من و امين داد .نشریه را به خانه بردم ، بابا و مامان و آبجی مهديه هم  وقتی دیدند كه گزارش ما چاپ شده خیلی ذوق کردند.  بابا با خوشحالی گفت: از اين به بعد براى اردو رفتنت، خيلى سخت نمی گیرم ‌آقای نویسنده!

نویسنده: خانم فتحی