Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in posts
Search in pages

داستان برنامه صبحگاه

داستان برنامه صبحگاه

به نام خدا

زنگ تفریح بود. ریحانه شریعتی، نماینده کلاس سوم ، آخرین نفری بود که از کلاس خارج ‌شد. او در کلاس را بست و رفت به طرف حیاط پیش دوستانش که در آنجا مشغول بازی بودند. خانم رضایی معاون مدرسه او را صدا زد و گفت: شریعتی جان بایست ، کارت دارم!
ریحانه برگشت و با احترام سلام کرد و پرسید: ببخشید شما من را صدا کردید؟
خانم رضایی با مهربانی دست روی شانه ریحانه گذاشت و گفت: بله، خواستم بگویم، اجرای برنامه صبحگاه فردا نوبت کلاس شماست. برو با دوستانت صحبت کن.
ریحانه با شنیدن این خبر خوشحال شد . او همیشه دوست داشت، برنامه صبحگاه را با دوستانش اجرا کند ولی حالا احساس نگرانی می کرد و می ترسید نتواند از پس این کار بر آید. با همان لحن نگران گفت: خانم، شاید نتوانم، چون وقت زیادی نداریم.
خانم رضایی با لبخند گفت: اگر از دوستانت کمک بگیری حتما میتوانی. حالا هم تا زنگ نخورده برو پیش بچه‌ها که منتظرت هستند.
ریحانه به حیاط رفت و روی سکو نشست. در این فکر بود که برای فردا چه باید بکند و چگونه باید از دوستانش کمک بگیرد؟
چشمش به روشنا و مه یاس افتاد که چقدر خوب با توپ بازی می کردند. همان موقع فکری به ذهنش رسید. یاد حرفی که قبلا از مادرش شنیده بود افتاد که گفته بود، خداوند استعدادهای مختلفی به انسان ها داده و هر کس، یک کار را بهتر از دیگران انجام میدهد.
صدای زنگ، ریحانه را از فکر بیرون آورد. ریحانه با بچه‌ها به سمت کلاس حرکت کرد. وقتی همه بچه‌ها روی صندلر هایشان نشستند، ریحانه گفت: فردا اجرای برنامه صبحگاه با کلاس ماست. به نظر من سحر صدای خوبی دارد و قرآن را هم زیبا میخواند پس قرائت قرآن با سحر. روشنا و مه یاس هم ورزش صبحگاهی را انجام بدهند.
بچه ها برای نماینده کلاسشان دست زدند . ریحانه ادامه داد: راستی کسی هست که دعای فرج را بخواند؟
بچه ها به هم نگاه کردند و کسی برای این کار داوطلب نشد.
ریحانه گفت: پس دعای فرج را هم من می خوانم.
فردای آن روز وقتی بچه‌ها در صف هایشان ایستادند بودند، ریحانه و دوستانش آمادگی کامل داشتند، برنامه خودشان را اجرا کنند. با اشاره نماینه کلاس، هرکدام از گروه صبحگاه، به نوبت روی سکوی حیاط رفت و برنامه اش را اجرا کرد. خواندن دعای فرج آخرین برنامه بود. ریحانه پس از خواندن دعا به خانم رضایی نگاه کرد که یعنی برنامه یشان تمام شد. لبخند خانم رضایی، نشانه این بود که ریحانه و دوستانش کارشان را به خوبی انجام داده بودند.

نویسنده:زهرا زینال پور